পথে পথে আমাৰ পৰিচয়
এসাজ ভাতৰ বাবে আমি বিয়াকুল,
বিচাৰোঁ সহায় কিন্তু চৌপাশে
মানৱৰ ঠাইত কেৱল দানৱ ।
ভাগৰুৱা দেহ লৈ শুই পৰোঁ
অসমী আইৰ দুবাহুত মূৰ থৈ
ফুটপাথতৰ কোনোৱা এচুকত
মাথোঁ জীয়াই থকাৰ ক্ষণ গণি।
কাৰোবাৰ দুচকুত খাবলৈ নোপোৱাৰ দুখ ,
আৰু কাৰোবাৰ পোৱাৰ আশা
এয়াই আমাৰ জীৱন।
আমাৰ নাই ঘৰ,
আমাৰ নাই ঈশ্বৰ ,
আমাৰ নাই ক’তো আদৰ,
আমাৰ জীৱনটো যাযাবৰ।
দানৱ বোৰে চাই হাঁহে সৌ চোৱা
হাড়ত চাল লগা শুকান শৰীৰ
লেতেৰা দেহা এক দৰিদ্ৰতাৰ
প্ৰতিমূৰ্তি ।
আমাৰ ঠিকনাবিহীন বাসস্থান
ফুটপাথ
পেটত ভোক লৈ
বিচাৰোঁ এমুঠি আহাৰ,
জোলোঙাত নাপাওঁ একো
লঘোণে কটাওঁ কেইবাটাও ৰাতি,
ভোক তেজ বিহীন আমাৰ
কাংকাল দেহা আমিয়েই দৰিদ্ৰতা।
আৰ্জু আহমেদ
নলবাৰী-ঘগ্ৰাপাৰ